ஆசிரியர் தினம் என்றால் உடனே நினைவிற்கு வருவது அவரவர் பள்ளிகூட ஆசிரியர்களும் கல்லூரி ஆசிரியர்களும் மட்டுமே, மறைந்த சர்வபள்ளி திரு ராதாகிருஷ்ணன் பிறந்ததினம் என்பது பலருக்கு தெரிவது கூட இல்லை அவரும் ஒரு சிறந்த ஆசிரியர். ஆசிரியர்கள் அல்லது ஆசான் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதற்கு பழைய காலத்தில் வாழ்ந்த பலர் இதற்க்கு முழுதகுதி படைத்தவராக இருந்தனர் என்பது யாவரும் அறிந்த உண்மை. அவ்வாறு ஆசிரிய கடலினுள் முத்துக்களாக வாழ்ந்து அதை குறித்து பிறர் அறியவேண்டும் என்ற எண்ணமின்றி வாழ்ந்து மறைந்த ஒட்டு மொத்த ஆசிரியரையும் நினைவுகூறுதல் என்பது திரு ராதாகிருஷ்ணன் அவர்களின் அறிய பண்புகளில் ஒன்று. கல்விக்கண் திறக்க உதவும் ஆசிரியரை கடவுள் என்று வணங்கிய காலங்கள் உண்டு. அவாறான காலங்கள் இருந்தது என்று நினைவுறுத்தும் வகையில், தனது மேன்மையை இன்னும் இழக்காமல் தக்க வைத்திருக்க மட்டுமே இன்று ஆசிரியர் தினம் அனுசரிக்கப்படுவதாக உணருகிறேன். "எப்படி இருந்த நீ இப்படி ஆயிட்டே" என்று வேதனை குரலாகவும் ஆசிரியர் தினம் இன்றைக்கு வழக்கத்தில் அல்லது புழக்கத்தில் பேசப்படுகிறது.
எனது முதல் ஆசிரியர் என் தாய் அவர்தான் எனக்கு தமிழ் எழுத படிக்க கற்று கொடுத்தார். பாலூட்டிய போதெல்லாம் தேன் தமிழால் கதைகள் பல கற்று கொடுத்தார். பிற்காலத்தில் தமிழில் செய்யுள் முதல் வினாவிடை வரை ஒப்பிப்பதற்கும் பிழையின்றி பேச எழுத கற்றுதந்தார், கணக்கு பாடத்தை விளங்கும் வகையில் பொறுமையாய் பல முறை சொல்லித்தருவார், வரலாறு புவியியல் பாடங்களை எழுதி முடிக்க இயலாத போதெல்லாம் அயராமல் எழுதிதருவார், ஆங்கிலத்திற்கு முதல் ஆசான் என் தந்தை, எழுத்து கூட்டி படிப்பதற்கும் ஏனைய ஏற்ற இறக்கங்களை அருமையாய் எடுத்து சொல்வார். அவர் எனது கை பிடித்து வீதியிலே செல்லும்போது தென்படுகின்ற ஆங்கில வாசகங்களை எல்லாம் படித்து சொல்வேன், அதை கண்டு அவருக்கு அளவில்லா மகிழ்ச்சி எழும். ஆகையால் என் முதல் ஆசான் என் பெற்றோருக்கு ஆயுள் உள்ளவரை நன்றி. அதன் பிறகு எஸ்.எஸ்.எல்.சி. என்று கூறப்படும் பழைய பள்ளியிறுதி ஆண்டில் வேணுகோபால் என்ற தமிழாசிரியர், அவர் தமிழை கையாண்ட விதம், மாணவர்களுக்கு சொல்லி கொடுக்கின்ற நேர்த்தி தமிழ் என் நெஞ்சினிலே நீங்கா இடம் பிடிக்க முக்கிய காரணகர்த்தா, அவரை என் சிரம் தாழ்த்தி என்றும் வணங்குகின்றேன்.
ஆசிரியர்கள் என்றாலே பிரம்பையும் கண்டிப்பின் உச்சத்தையும் உடையவர்கள் என்ற அடிப்படை எண்ணத்தை சிதைக்க செய்த என் பள்ளி தலைமை ஆசிரியர் திரு சி. சுப்பிரமணியம் அவர்களுக்கு நான் நன்றி கடன் பட்டவள். நான் எஸ்.எஸ்.எல்.சி என்கின்ற பள்ளியிறுதி ஆண்டில் படித்துகொண்டிருந்தேன், அவ்வாண்டு பள்ளியிறுதி தேர்வு எழுதுவதற்கு ரூபாய் 17 கட்டணம் செலுத்த வேண்டும் என்று மாணவர்களிடம் கூறப்பட்டது. ரூபாய் 17 என்பது எங்களுக்கு அப்போது பெரிய தொகை, அத்தனை கொடிய வறுமை. என் பெற்றோரிடம் தெரிவித்தேன், குறிப்பிட்ட தேதி இறுதிநாள் என்று கூறப்பட்டது, எங்களிடம் பணம் என்பது காண கிடைக்காத ஒன்றாக இருந்தது. அடுத்த நாள் காலை பள்ளியில் தினமும் நடைபெறுகின்ற காலை வணக்கத்துடன் துவங்கியது, அதன் இறுதியில் எங்கள் தலைமை ஆசிரியர் ஒலிபெருக்கியில் 5000 மாணவ மாணவியர் நிறைந்திருந்த வளாகத்தில் அறிவிப்பு ஒன்றை படித்தார் அதில் அவர் குறிப்பிட்ட செய்தி லைன்'ஸ் கிளாப் வருடம் தோறும் வசதியற்ற மாணவ மாணவியர் இருவருக்கு பரீட்சை எழுத உதவித்தொகை ரூபாய் 17 வழங்கி வருவதாகவும் இம்முறை அவ்வுதவித்தொகை தனது பள்ளிக்கு கிடைத்துள்ளது என்று கூறினார் , அதை தொடர்ந்து ஒரு மாணவனின் பெயரும் மாணவியர் பெயரில் எனது பெயரையும் வாசித்துவிட்டு முதல் முறையாக அவ்வருடம் அந்த பள்ளிக்கு இவ்வித சலுகை கிடைக்க தான் எடுத்த முயற்சிகளை பற்றி கூறினார் முயன்று கிடைத்தது என்பதால் பரீட்சையில் வெற்றி பெறுமாறு வாழ்த்தினார்.
அத்துடன் நின்றுவிடாமல் தினமும் மாலையில் ஒருமணி நேரம் (பள்ளி நேரத்திற்கு பின்னர்) ஆங்கில பாடத்தில் குறிப்பாக இரண்டாம் தாள் என்கின்ற ஆங்கில இலக்கண பாடத்தில் அதுவரையில் தொடர்ந்து குறைவாக மதிப்பெண்கள் வாங்கிய மாணவ மாணவியரை அமர்த்தி அருமையாய் ஆங்கில இலக்கணம் சொல்லி கொடுத்தார். அதுவரையில் வகுப்பில் கடைசி தரத்தில் இருந்த மாணவியர் அனைவரும் அவ்வாண்டு இறுதி தேர்வில் வெற்றி அடைய முழுதும் உதவினார். அப்படிப்பட்ட ஆசிரியர்களும் இதே பூமியில்தான் வாழ்ந்தனர் என்பதை சொல்லாமல் இருந்தால் அதுவே எனக்கு சாபமும் பாவமுமாக இருந்துவிடும் என்பதை கருத்தில் கொண்டு இங்கே குறிப்பிடுகிறேன்.
